Hiji mangsa si Lamsijan jeung si Kabayan Cindekul sisi walungan. Euweuh wea nu nyanggut. Pok si Lamsijan nyarita : “....Kabayan jeung tinimbang keiu mah. Isuk urang ‘kontes’ we lah ulah ngusep. Atawa nguseup bari kontes. Meh teu kesel teuing.
Si Kabayan ngahuleng. “....Kontes nanahaon ari nyaneh?” “.....Enya kontes. Nguseup teh urang bari mawa bubuahan. Tuluy konteskeun. Dimana aya nu eleh urang dahar we eta buah teh.”
“ Jadilah!!!!..........”. Tuluy bae baralik da mangsa pareng geus burit. Isukna dua sobat teh geus cidekul deui bae dina batu lempar anu gede sisi walungan. Ayeuna mah bari mekel bubuahan. Si Kabayan mawa kalapa. Kolot naker. Ari si Lamsijan mawa ganas geus asak pisan.
“Tah. Kabayan.....Ieu teh buah nu pangalusna. Rupana koneng enay, angseuna seungit, makutana hejo. Gambaran hirup mausa. Kudu murni hade laku cara konengna emas nu mahal hargana. Seungit ku kahadean nepi ka jadi kacapangan balarea. Makuta hejo mere katengtreman jeung kasuburan ka balarea. Kapan nu make kuncung atawa makuta cara ganas mah Raja lain......”
Si Lamsijan ngagakgak seuri siga nu meunang. Ari si Kabayan tenang wae masangkeun eupan, tuluy dialungkeun kana walungan. Gek sila hareupeun sobatna salse naker. Pokna : “.....Tah. ieu mah kalapa buah nu pangkuatna jeung panghadena. Moal aya nu kiat jeung hade iwal ti kalapa. Geura sok eta ganas teh pesek sing beresih.”
Si kabayan oge mesek kalapa tapasna meni beresih. Batok kalapa tembong hideung puguh geus kolot kacida. Nu mesek ganas oge beres. Gebro we ganas dipeupeuh ku kalapa nepi ka bubuk. “.......Tuh!!!!!! eleh ganas teh ku kalapa. Deuleu.” Kituna teh bari miheulaan ngadahar ganas. Kalapa diasupkeun deui kana endong. Lamsijab ukur olohok nenjo nu cacamuilan.
Isukna Lamsijan jeung Kabayan kontes deui. Diuk pahareup-hareup dina batu lempar tea. Ayeuna mah lamsijan mawa gedang pokna : “....Tah ieu mah gedang. Asal kecap tina gede dangiang mun dipesek loba sikina. Ngandung harti jelema kudu loba siki, loba elmu jeung kaweruh, jeung loba amal kahadean. Pasti eta jalma teh bakal gede dangiang disingkat jadi gedang.”. Lamsijan nyakakak deui.
Si kabayan ungut-unggutan ngadenge katerangan sobatna kitu teh. “.....Cikan kainyah pesek hang nyaho.” Teu talangke gedang dipesek ku si Lamsijan, burahay beureum pikabitaeun ma’lum gedang samangka. Sanggeus rengse gedang dipesek diteundeun hareupeun duaan. Si Kabayan ngulangkeun deui kalapana pokna : “.....Kalapa, alus, kuat jeung hade.” Gejret gedang teh dipeupeuh teu nungguan Lamsijan celebek wae didahar, kalapa mah diasupkeun deui kana endong.
Isukna saperti biasa reureuh nguseup si Lamsijan jeung si Kabayan nuluykeun kontesna Lamsijan ayeuna mah mawa cau, pokna : “....Tah ieu mah kabayan Cau. Turuyan nyagag dina sikatan, sikatan nyagak na seuhangan. Cangkangna leuleur matak tisorodot. Gambaran carita urang. Carita jelema nu tara aya pamustungannana. Loba cagag loba mengkol, bari sakakpeung leuleur hese dicekelna. Didaharna sok sisina.”
Lamsijan mesek cau am didahar. Ari cangkangna sok diteundeun dina pingping si Kabayan. Tuluy bae pindah nguseup ngajauhan si Kabayan sieun dibales diragragan cangkang cau. Kabayan elelh babar ayeuna mah kapiheulaan dahar cau. Padahal kalapana geus siap ngabebek cau. “....Cau. Carita urang, mun didahar lung, cangkangna....” Kitu bae si Kabayan bari ngalungkeun cangkang cau maledog si Lamsijan. “.....Haram jadah siah kabayan. Meunggeus isuk urang kontes deui.”
Isukna nu rek nuluykeun kontes ngajugjug deui pakalangan. Nyaeta batu lempar sisi walungan. Useup minangka jadi pokal, teu poho korang oge nyolengreng mapaesan cangkeng. Ayeuna mah lamsijan oge mawa endong. Teuing buah naon nu dibawana. Dua sobat teh ngaruseup heula memeh kontes.
Biasa pahareup-hareup sila ipis dipakalangan kontes. “ Mawa buah naon ayeuna Lamsijan?” Si Kabayan nalek. Lamsijan ngodok endong. Bru bae dahareun ditambrukeun hareupeun si Kabayan bari ngajorowok tarik pisan “.....Kalapa!!!!!...” atuh puguh si Kabayan ngajenghok. Eleh deui babar. Mangkaning kalapana ayeuna mah geus herang naker batokna teh, da meunang ngurus.
“Ari nyaneh belegug. Lamsijan. Nu kitu mah lain kalapa siah. Galendo, tah nu eta noga, jeung bajigur dina bungkus plastik.” Si Kabayan muncereng. “.....Enya kapan tina kalapa...” Lamsijan oge molotot. Kabayan embung eleh “......Kapan nyaneh oge nyaksian jeung nyaho, kalapa mah nu kieu” bari ngasongkeun kalapa anu batokan keneh.
“.......Cikan kalapa teh pesek.” Lamsijan leuleuy. “...Hor ari nyaneh. Kapan kamari bareng mesekna kasaksi ku ilaing. Dimana mana oge mesek buah mah miceun cangkang. Sakali cangkang terus dagingna. Tah ieu teh geus dipesek. Piraku kudu dipesek deui? Mustahil Lamsijan. Tahayul eta teh bid’ah. Mesek anu geus meunang mesek.”
Si lamsijan kerung. Cakakak teh si Kabayan seuri “....Hahaha......Siga Ulama Islam di Indonesia nya kuring. Jan.” “Nyao siah mamawa ulama sagala.” Lamsijan hareugeuun. “Enya kapan ulama oge embung mesek Agama leuwih jero. Cukup ku tafsir. Malah ngawatesan maneh ku Ijma jeung ahli tafsir samemehna. Nepi ka teu apal siki jeung eusi Agama nu sabenerna. Ahirna teu aya manfaat sama sakali tina Agamana.”
Kabayan narik napas panjang. Lamsijan olohok.
“Tah....ari manfaat Agama pan hayang. Kapan cara uing seubeuh dahar buah kontes. Teu ngadahar kalapa. Teu ngamangfaatkeun Islam da kapan can nyaho eusina. Ngamangfaatkeun Agama sejen wae nu geus dipesek tur babari dipesekna saperti tina paham Shabiin, Nasrani jeung Yahudi. Kadang-kadang paham Majusi oge diharakan. Bari tetep boga kayakinan kuat yen Islam Agama nu pangalusna.”
Kabayan ngarenghap. “.........Saeutik oge moal mangfaat tina Islam. Najan keukeuh ngagulkeun Islam. Lir ibarat kalapa batokan digegel teuas dilamot pait. Nu matak taya pangaruh kana ahlaq jeung kalakuan tina Agama nu dianggapna panghadena teh. Bukti nagara keuna reformasi. Geus reformasi parasea keneh bae. Lain pantar urang eta teh Jan. Ulama jeung pamingpin.”
Cag.
Tidak ada komentar:
Posting Komentar